Ergens in de verte zie ik een groot peloton van zeker zestig man. Kort daarachter zwemt nog een groep van een man of tien, waarbij ik ook het Oranje CCC-pakje van Laurens ten Dam herken. Zelf hang ik aan de staart van de derde groep, ook zeker een man of vijftig groot. Dat wat ik tijdens de eerste twee kilometer van deze Subaru Beach Battle in Wijk aan Zee al pijnlijk had ervaren, wordt nog maar eens bevestigd: ik heb mijn start gruwelijk verknald.
Het duurt gelukkig niet lang voordat ik plezier beleef aan mijn eerste strandrace in bijna twee jaar. Het kost me een nat pak – heerlijk dat zoute water in je gezicht – maar via de waterrand vind ik snel mijn weg naar de voorkant van in ieder geval het peloton waarin ik rijd. De benen gaan aan het werk, de hartslag gaat omhoog en ik draai lekker kop over kop mee bij de tempomakers. Want een goede uitslag is misschien niet meer mogelijk, ik wil vandaag wel graag een goede inspanning doen.
Hardheid behouden
Dat laatste is een van de redenen dat ik deze winter graag wat korte races wil rijden. Ik wil de hardheid een beetje behouden, werken aan wat zwakke punten en vooral ook graag wat afwisseling en korte termijn motivatie houden in mijn trainingen. Ik ga in 2020 namelijk door met het rijden van marathons (hoe dat eruit gaat zien zal ik later op deze website uitgebreid uit te doeken doen).
Strandraces zijn voor mij niet het meest praktische om te rijden (want vaak relatief ver vanuit Brabant). Maar, van de opties om te koersen in de winter wel de leukste en daarom kies ik ervoor om deel te nemen aan de Subaru Beach Battle, naar wat ik lees en hoor een van de beste en meest afwisselende strandraces die er is.
Valse start
Dat begint al met de start: die is op een grote weide midden in Wijk aan Zee. Ik sta op de tweede rij, maar heel veel wil dat niet zeggen. We staan namelijk zo’n honderd man breed. Ik realiseer me dat goed uit de startblokken komen essentieel is, maar helaas gaat het helemaal mis. Van de honderd man op de eerste rij zit ik net achter de verkeerde. Waar mijn voorganger op zijn gemakje van start lijkt te gaan, zie ik links, rechts, eigenlijk overal renners en rensters me voorbij komen. Ook Ten Dam is slecht weg, maar hij wurmt zich sneller uit zijn positie. Pas bij de tweede bocht op het gras, vlak voor het asfaltstuk door het dorp naar het strand, kan ik me vrij bewegen en wat aan opschuiven denken. Al lukt dat pas echt als ik weer op het strand ben.
De Beach Battle is in totaal 40 kilometer. Na een langere aanlooplus volgen nog vier dezelfde ronden. Het strand ligt er prima bij, maar een keerpunt bij de pier (die je in de eerste ronde ook nog opgaat), de doorkomst door los zand en een klimmetje van 18 procent bij het andere keerpunt maken het parcours uitdagend.
Wind mee
Ik kom er snel achter dat ik bij een van de sterke hoor in de derde grote groep. Heel slim ga ik daar helaas niet mee om. Ik vergeet dat je op het strand vooral met wind mee moet opletten en ga na de passage bij de pier volledig de mist in. Ik ga iets te nonchalant via het losse zand het strand weer op en mijn groep van 15 man (en één vrouw) zie ik zo voor me wegrijden. Ik denk dat ik nu toch echt alle kansen op een redelijke uitslag heb verspeeld, maar dat valt gelukkig mee.
De paar kilometer richting de eerste passage van het steile klimmetjes blijf ik in mijn eentje strak tempo rijden en warempel: het gat wordt niet heel veel groter en door enige lintvorming en een goede strandopgang hang ik er bij het keerpunt weer aan. Het begint er dan weer beter uit te zien, want al snel beantwoord ik voorin de groep een demarrage en rijden we met een paar man weg.
Hoeveel ronden nog?
Zo gaat het een paar ronden lang door. Ik worstel nog wat met het losse zand, maar omdat er uit de grote groepen voor me steeds wat mensen afwaaien, schuif ik langzaam wel wat op in het veld en ik kan me op die manier heerlijk uitleven.
Het gaat pas weer mis als we lekker aan het samenwerken zijn met een groepje van vijf. Op weg naar het keerpunt bij de pier krijg ik van een van mijn compagnons een relatief simpele vraag: hoeveel rondes is het nog? Zonder erg goed na te denken en ook omdat ik er vrij zeker van ben dat ik het bij het juiste einde heb geef als antwoord: dit is de laatste. Toch? Een andere in de groep bevestigt mijn antwoord en omdat ik hem al wat langer ken en goed vertrouw schenk ik er verder geen aandacht meer aan.
Demarrage
We stevenen namelijk af op de laatste paar kilometer wind mee, richting de finish. Ik besluit om alles of niets te spelen. Als ik na het loszand-keerpunt een klein gaatje heb dichtgereden, demarreer ik. Ik pik een andere coureur op, en andere sluit van achter aan. Hoewel mijn ketting wat overslaat op mijn zwaarste verzet, lijken we een mooi gaatje te hebben. Helaas kunnen mijn vluchtmakkers na twee beurten niet meer overnemen en worden we een paar honderd meter voor de streep teruggepakt.
Ik laat me, met mijn tong op mijn knieën, rustig uitbollen. En hoor, als ik vijf meter voor de finish ben, de bel.
Kak!
We hebben onszelf beet gehad met een Mollemaatje! Er is nog een ronde. De mannen voor me zijn gevlogen. Na het klimmetje en het keerpunt heb ik mezelf gelukkig weer wat opgeladen om de schade nog enigszins te beperken.
Tijdritje
Ik rij een tijdritje, pak nog twee man terug en kan ook op de laatste rechte lijn nog lekker tempo halen. Omdat ik op een kort stuk los zand nog een stuurfoutje maak, verlies ik nog een plek maar dat doet er eigenlijk niet toe. Ik word 56e in 1.16:49, op 6 minuten achterstand van winnaar Lars Boom.
Genoeg ruimte voor verbetering. Maar ik weet weer: ik hou van strandracen – zeker op de manier hoe ze het in Wijk aan Zee aanpakken – en ik ga er de komende tijd hoe dan ook meer rijden.
Hopelijk kom ik dan wel goed uit de startblokken. En hou ik de tel wat beter bij…
